Sowa #2

good morning - warned you

Nie zrobiłam dzisiaj nic pożytecznego. Dosłownie. Nie wiem czy to kwestia tego, że jestem chora, czy tego, że zaczyna docierać do mnie, że to już jesień.

Wstałam chwilę przed dwunastą, bo każda godzina mniej ze świadomością podczas zapalenia ucha to naprawdę duża różnica. Zjadłam śniadanie, obiad i kolację. I to wszystko co udało mi się dzisiaj zrobić. Dosłownie. No, nie licząc obejrzenia potwornie beznadziejnego filmu, którego nie znoszę. Nie wiem czemu go obejrzałam.

Nie ruszyłam dziś tłumaczenia. Otworzyłam plik, ale nie wiem... Jakoś po prostu nie zaczęłam. Wczoraj za to tłumaczyłam cały dzień. Chyba po prostu mam jakieś przesilenie chorobowe.

Ostatnio zaczęłam zastanawiać się właściwie nad sensem swojego pisania. I nie zrozumcie mnie źle, nie rzucę dopiero co zaczętego opowiadania, spokojnie. Zaczęłam zastanawiać się nad sensem, bo dotarło do mnie, że piszę o czymś kompletnie dla mnie abstrakcyjnym. W sensie, jak dobrze pisać o czymś, czego się nigdy nie przeżyło? I nie mówię tutaj o smokach, czarach czy wielkich szkockich zamkach, ale o tych najprostszych rzeczach.

Jak mogę dobrze ukazać rodzące się uczucie dwojga ludzi, skoro sama nigdy czegoś takiego nie przeżyłam? Czy to nie jest odrobinę paradoksalne? Jako beznadziejna romantyczka piszę o tym, czego sama nigdy nie miałam. I w sumie zastanawiam się, czy czasem nie wychodzi mi to dobrze właśnie dlatego. Bo patrzę przez idealny obraz, jeszcze niczym niezaburzony.

W sumie, nie mam zielonego pojęcia po co o tym piszę, ale chyba potrzebuję z Wami jakiegokolwiek kontaktu. Co chwilę wchodzę na aska, szukając nowych pytań, ale niestety... Zlałam Was, to teraz mam za swoje.

Mam nadzieję, że sobotni rozdział się spodoba. Zostały już tylko trzy dni.

Paradoksalnie zdaje mi się, że czekam na sobotę bardziej niż ktokolwiek z Was.

Do przeczytania,

E.